Ik sta in de deuropening van haar kamer op de spoed eisende hulp. Ze kijkt mij lieflijk aan. Haar dochter zit naast haar bed op een kruk. Ze merkt dat haar moeder nu naar iemand aan het glimlachen is en kijkt mijn kant op. ‘Ah, je bent weer terug,’ zegt de dochter. Ik tel in gedachte tot drie, haal diep adem en stap de kamer in.
‘Eigenlijk is het best bijzonder hoeveel je mee mag kijken als coassistent of arts in opleiding bij patiënten. Dat patiënten het zomaar goedkeuren, alsof het de normaalste zaak van de wereld is,’ zeg ik tegen Jason. ‘Ja, inderdaad. Misschien moet je daar een keer een blog over schrijven. Patiënten lezen jouw stukken,’ antwoordt hij grinnikend. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes: ‘Dat is helemaal niet zo’n gek idee.’ Dus hierbij een ode aan de patiënt.