Hey, jouw gezicht komt mij bekend voor,’ klinkt hij zenuwachtig. Hij, is de echtgenoot van de zwangere vrouw die op de operatietafel ligt voor een keizersnede. ‘Van de poli toch?’ vult hij verder aan. Ik knik. Hij wrijft gespannen in zijn handen en groet de andere operatieassistenten. De gynaecoloog geeft mij het etiketje aan van zijn operatiejasje; ‘Help je mij even?’ Ik laat hem een rondje draaien en trek daarna het etiketje los, waarna hij zijn jasje dichtknoopt. ‘Kom je steriel staan?’ vraagt hij. ‘Uiteraard.’
Als we eenmaal steriel aan tafel staan, de operatielampen fel in ons gezicht branden en de gynaecoloog voorzichtig aankondigt dat hij de incisie gaat plaatsen, zie ik de echtgenoot een paar stappen achteruit nemen. Patiënte zelf is rustig en laat alles op zich af komen. Een van de operatieassistenten ontfermt zich over de man en vraagt: ‘Gaat het meneer?’ Hij ziet lijkbleek en zijn pupillen zijn groter geworden. De gynaecoloog werpt een blik naar de man toe. ‘Gaat u anders even zitten,’ stelt de gynaecoloog voor. De operatieassistente die naast mij staat grinnikt stilletjes. ‘Goed idee,’ zegt hij koortsachtig en gaat vervolgens in het hoekje van de operatiekamer zitten. Met zijn hoofd tussen zijn knieën.
De aanstaande moeder ligt nog steeds dapper en rustig. Haar bloeddruk is optimaal, ze voelt niets van de incisie: ‘Alleen dat jullie daar bezig zijn,’ zegt ze. ‘Je doet het hartstikke goed,’ moedigt een van de operatieassistente haar aan. ‘Gaat het goed met je schat,’ roept ze naar haar man die nog in een hoekje met zijn hoofd tussen zijn knieën zit. Hij piept dat het goed gaat. ‘Wat een held,’ zegt ze sarcastisch. We moeten er allemaal hard om lachen. De man zelf wat minder.
Bevallingen zijn altijd wonderbaarlijk, maar ergens ook een tikkeltje angstaanjagend. Al die inspanning; negen maanden een kindje dragen, de onzekerheid die er bij komt kijken of het kindje gezond is, al dat gepuf en de spanning van ‘wanneer komt ie nou’ tot de zucht van opluchting en geluk wanneer het baby’tje er dan eindelijk is; een lang gekoesterde droom, een onverwacht geluk bij een ongeluk, een nakomertje, een klein mensje die de wereld van twee grote mensen op z’n kop ging zetten. Een nieuw leven.
Een keizersnede gaat net iets anders. Het gaat allemaal wat sneller dan een gewone bevalling, als het allemaal goed gaat natuurlijk. Opeens heb je een plasje van vruchtwater, wat hardnekkig geduw door de gynaecoloog en hopsa daar kwam de baby. Het duurde amper vijf minuten. Ik ben denk ik de eerste die het gezichtje van de baby ziet. Prachtig. Het voelt bijzonder, maar ik weet niet zo goed waarom. De lipjes puilen uit alsof ze nog vruchtwater aan het drinken is. Het heeft iets lachwekkends.
Het kindje huilt nog niet. We laten nu de kinderarts de controles doen, kijken afwachtend en vol spanning toe. En dan is het daar. De stilte na de storm, de hap naar het leven en het geluid van geluk; de baby huilt. ‘Het is een meisje,’ zegt de gynaecoloog en legt het baby’tje op de borst van de moeder. De moeder die al die tijd rustig is geweest, huilt het nu uit van geluk. Inmiddels is de vader ook erbij komen staan. ‘Wat is ze mooi hé schat,’ zegt hij. Ik kijk vol bewondering naar de kersverse ouders. Zo schattig. ‘Help je met sluiten,’ vraagt de gynaecoloog aan mij. Ik merk op dat ik heel de nageboorte van de moederkoek gemist heb, omdat ik zat te staren naar de ouders en hoe ze hun meisje vol liefde ontvingen. Ergens vraag ik mij af of ik het ook in mij heb. Moeder worden.
Ik schud de gedachte van mij af en sluit samen met de gynaecoloog de wond die het nieuwe begin voor dit gezinnetje verzegelt.
Geen reacties