‘Vertel eens wat er gebeurd is?’ vraag ik hem. Zijn voorhoofd is verbonden in wit verband, dat inmiddels niet meer wit is door al het bloed. Een van zijn ogen is blauw en zo opgezwollen, dat zijn oog bijna dicht zit. Het is duidelijk dat hij bloedverdunners gebruikt, dat hoef ik hem amper te vragen met zoveel bloedverlies. ‘Ik ben in de tuin gevallen. Ik heb een klein terrasje met een verhoging. Dat was ik even vergeten,’ antwoordt hij lachend. ‘U heeft een behoorlijke smak gemaakt als ik het zo zie.’ ‘Dat heeft hij zeker, ik ben al blij dat er geen breuken gezien zijn op de foto.’ Zijn vrouw zit naast hem op een krukje en houdt zijn hand vast. ‘U moet zich ook rot geschrokken zijn,’ wend ik mij tot haar. ‘Behoorlijk,’ zucht ze. ‘Ik heb meteen de ambulance gebeld, hij bleef als een rund bloeden.’ Ik geloof haar meteen.
‘Valt u vaker meneer?’ Hij schudt met zijn hoofd. ‘Ik ga voorzichtig het verband weghalen, eens zien wat de schade is,’ leg ik hem uit. Langzaam krijg ik het door bloed doordrenkte verband eraf, dat netjes was aangelegd door de ambulancebroeders. In de tussentijd merk ik dat zijn rechteroog steeds dikker en dikker wordt. Ik pak wat extra gazen erbij om de wond schoon te deppen, maar het blijft hevig bloeden. Ik kan door al het bloed niets van zijn wond zien.
Uiteindelijk komt de verpleegkundige. Haar gezicht trekt wit weg door de ijzergeur van het bloed dat heel de kamer heeft gevuld. Ze drukt nog meer gazen in mijn hand en legt hechtspullen klaar, terwijl ik de wond afdruk. Ik bedank haar en ze gebaart dat ze de arts-assistente erbij gaat roepen. Ik mag helemaal geen hoofdwonden hechten als coassistent, dat zijn nou eenmaal de regels in dit ziekenhuis. Ik weet eigenlijk niet of ik het ook zou willen hechten in mijn eentje. Al dat bloed, doet vermoeden dat het een flinke wond is.
Na een dik half uur stapt de arts-assistente eindelijk de kamer binnen. Meneer heeft inmiddels heel zijn levensverhaal aan mij verteld, maar het bloeden is nog niet gestopt. Ik vertel de arts-assistente wat er gebeurd is en terwijl ik mijn riedeltje afmaak, bekijkt ze de wond. ‘Meneer, voor ik begin ga ik u een verdoving geven. Dat voelt akelig, maar ik moet de wond goed kunnen hechten, zodat het stopt met bloeden,’ legt ze hem uit. Meneer knikt.
Ze spoelt de wond behoorlijk goed door en als ze begint met de wondranden te verdoven, grijpt hij naar mijn hand. Hij knijpt er hard is, ik voel mijn botten kraken. ‘Het is zo voorbij,’ beloof ik. Stiekem mezelf ook. ‘Voelt u dit?’ vraagt de arts-assistente, terwijl ze met de hechtnaald in zijn huid prikt. ‘Nee.’ ‘Mooi, dan ga ik nu beginnen.’ Met een soepele beweging, alsof ze dit al jaren doet, haalt ze de naald door zijn huid heen. ‘Gaat het nog meneer?’ vraag ik rustig. Hij kijkt mij met het steeds dikker wordende oog aan en zegt: ‘Natuurlijk, ik heb drie beeldschone vrouwen om mij heen. Ik ben geloof ik in de hemel,’ grinnikt hij.
———-
Dit is voorlopig de laatste blog die ik plaats. Ik ga even er tussen uit, maar jullie kunnen volop blijven genieten van mijn gastbloggers komende maanden.
En natuurlijk van mijn blogbundel deel 2, die over 2-3 weken op jullie matten ligt (als je het besteld hebt tenminste :p).
Mijn overige blogs zijn te lezen op www.dokterdo.nl, als je geen genoeg krijgt kun je nog altijd mijn blauwe boekje bestellen op www.dokterdo.nl
Instagram: dokterdo
Geen reacties